Toen ik binnenkwam zat Ruud aan de bar naar de barvrouw te staren. Zij stond met haar rug naar Ruud toe en telde het geld uit de fooienpot. Het was donderdagavond, en de enige andere klant was Sjaak, die alleen achter de gokkast vandaan kwam om nieuw bier of wisselgeld te halen.

Ik kende Ruud van de vorige keren dat ik aan de bar met hem praatte. Meestal hadden we het in het begin van de avond over complotten waarmee de overheid, de bankenwereld en soms bepaalde etnische groepen ons onrecht aandeden. Later op de avond begon hij vaak ongevraagd over zijn prostitueebezoek en zijn vakanties in Thailand.

Ik ging naast Ruud zitten en bestelde een bier en een jenever. “Kan je misschien voor mij ook een biertje bestellen, ik zit een beetje krap.” Het meisje achter de bar en Ruud keken me

allebei aan. “Chantal, geef Ruud er ook eentje van mij.”

“Dankje man, ik kom net terug van een lezing in Parijs, dus zit een beetje krap.”

“Was dat voor je werk?”

“Nee, Julien Blanc gaf een aantal lezingen daar.”

De barvrouw keek even kort onze op, om vervolgens weer op naar haar telefoon te kijken. De naam kwam mij bekend voor.

“Is dat niet zo'n popfilosoof?” vroeg ik.

“Nee, Julien Blanc, de pickup-artist.”

“Heb je daar je laatste geld aan uitgegeven?” vraag ik aan hem.

“De lezing kostte tweehonderd euro. Kleine prijs voor het kunnen versieren van elke vrouw.”

“Hij is toch die gast die Engeland niet meer in mag? Heeft hij niet chicks verkracht?”

“Zijn theorieën werken, daar gaat het om.”

“Verkrachten en versieren zijn niet hetzelfde.”

“Ik kan op elke chick afstappen en ze gaat zo met me mee naar huis.”

We kijken allebei naar Chantal. Ze schud nee. Ruud en ik besluiten naar cafe Du Theatre te gaan, waar wat meer studenten komen. Als we binnenkomen zit het stampvol. Links naast de bar staat een groep van drie meisjes, allemaal ergens halverwege de twintig. Ruud wijst naar ze en zegt: “Let maar op, Janssen.”

Ruud loopt naar het groepje toe en spreekt een lang, blond meisje aan. Ze lacht ongemakkelijk. Na een paar seconden leunt Ruud naar voren en fluistert iets in haar oor. Haar ongemakkelijke glimlach  is meteen weg, en ze staart geschokt naar haar twee vriendinnen. Ruud blijft naast het groepje staan met een grijns op zijn gezicht. Het blonde meisje zegt

niks. Haar gezicht is lijkbleek. Haar twee vriendinnen zeggen iets tegen Ruud waarna hij wegloopt. Hij loopt langs me, geeft me een knipoog en gaat naast een vrouw van in de dertig aan de bar zitten. Het blonde meisje staart nog steeds zwijgend voor haar uit.  Terwijl de vrouw aan de bar opstaat en haar jas aantrekt, loop ik naar het blonde meisje toe.

“Sorry mag ik je wat vragen?”

“Wat?” zegt ze.

“Wat zei die jongen net tegen je?”

“Je hoort bij hem hè? Dit hebben jullie voorbereid of zo.”

Nog voordat ik kan reageren voel ik haar knie in mijn kruis schieten. Ik grijp naar mijn ballen. Eerst voel ik alleen de klap, maar al snel volgt de onmiskenbare pijn die vanuit mijn zak omhoog trekt. Ik zak in elkaar. Als ik op de vloer lig, zie ik de vrouw naast Ruud in tranen uitbarsten, terwijl de barman schreeuwt dat hij zijn jas moet pakken.