Een droom: Een metalen kat jaagt achter voetballende muizen op een balkon. Als ik dichterbij kom scheurt de metalen huid open en is er een stervende zwaan met zijn laatste stuiptrekkingen te zien. Zeven wolken van vuur verschijnen boven de stad. Zwarte smurrie druipt langs fel lichtgevende clownsgezichten die met hoge snelheid alle kanten opschieten. Een eindeloze reeks zware explosies maakt een einde aan de tijdsbeleving van een gewillig publiek van in fluorescerend oranje trainingsjacks vermomde gnomen die roesverwekkende aardappels tegen spotprijzen te koop aanbieden. Als ik mijn

hand uitsteek begint het plotseling te sneeuwen. De radio naast mij valt en de symfonische klanken van Yes - Close to the edge schijnen te horen te zijn. Bibberend loop ik de smalle trap af naar de keuken waar ik wakker word naast een sterk vervuilde koffieautomaat waar ik geen munten voor blijk te hebben. Op het keuzemenu zit een briefje geplakt: 'Lieve Quintus. Ik ben denk ik vier uur thuis. Kus Rianne.' Ik weet niet wat ik hier allemaal van moet denken maar ik had wel alle lakens en dergelijke losgewoeld.

Voor de rest wil ik alleen nog even klagen over de postbezorging waar ze tegenwoordig blijkbaar iedereen aannemen. Zeker drie keer per week wordt er bij mij post verkeerd bezorgd en je weet dus niet wat er met aan jezelf geadresseerde post gebeurt. Je bent dan afhankelijk van de welwillendheid van buren in de wijde omtrek. Het lijkt wel of ze alleen op straatnaam bezorgen. Die nummers erbij dat geeft alleen maar complicaties, lijken ze te denken.